Het Wilde Westen van Australie: Dalwallinu!

"Hoe kom je, helemaal vanuit Nederland, in godsnaam hier terecht?!"

Deze vraag werd mij regelmatig gesteld terwijl ik aan het werk was achter de bar van het Dalwallinu -Dally- Hotel-Motel.
In mijn vorige post liet ik weinig tot geen informatie los over het hoe&wat, dus hier komt 'ie: hoe kwam ik, in eerste instantie, terecht in Dalwallinu?
Zoals gewoonlijk, of nee ... zoals regelmatig het geval is, is ook deze kans me weer enigzins in de schoot geworpen. Franz heeft de afgelopen dagen zeven verschillende redenen op kunnen noemen waarom ik eigenlijk een kat zou moeten zijn en één van deze redenen is omdat ik altijd op mijn (al dan niet) uitgesproken wensen bediend word, ... en altijd op mijn pootjes terecht kom. Ik geloof dat 'ie gelijk heeft.

Eigenlijk was Marjolein op zoek naar work on the Countryside of Western Australia, ofwel: het Wilde Westen van Oz. Ik had voor mezelf ook wel enigzins bepaald dat ik gaandeweg nog zou moeten werken, maar mijn dagen in Perth stonden daar minimaal in het teken van. Marjolein, die een stuk georganiseerder en serieuzer dan mij is, was zich echter wel aan het oriënteren op baantjes, bezocht Job Agencies en hield het Internet goed in de gaten. Op een middag vergezelde ik haar tijdens een bezoekje aan een agencie, voor de gezelligheid, maar ook om eens te kijken hoe zo'n gesprek nu in zijn werking gaat.
Het was de ik-hang-hier-maar-wat-rond-maar-heb-het-prima-naar-mijn-zin-Karin die daar in de stoel zat en ik schrok me een hoedje toen de dame me ineens aansprak met de vraag of ik ook een baan wilde. "Ehm, ...no, not nessecarily", zei ik geloof ik nog, maar daar trok deze fanaat zich weinig van aan. Ineens zat ik, samen met Marjolein, aan haar bureau en werden we overspoeld met baantjes en enthousiaste verhalen. Tja, ik moet toegeven, toen ze ons vertelde over het werken in Dalwallinu's Hotel-Motel, met accomodatie en alle maaltijden inclusief, was ik snel over de streep. Een kans voor een unieke ervaring in het, zogezegd, échte Australie! Ik keek nog even naar Marjolein, ...ik bedoel, dit was haar afspraak en dus in principe haar baantje en als zij het liever alleen gedaan had, had ik me teruggetrokken. Marjolein vond het echter geen enkel probleem, waarschijnlijk zelfs gezellig, om dit avontuur samen aan te gaan.
Dus zo zeiden we beiden "ja" tegen het aanbod, zijn de resterende dagen in Perth op pad gegaan voor schoenen, passende kleding (whatever...) en een buskaartje en zaten we na het weekend in de TransWA-coach op weg naar Dalwallinu!

Werken in een Australische Country Pub is een bijzondere ervaring, al is het alleen maar omdat de Countryside van Australie op z'n minst bijzonder te noemen is! Ik herinner me nog dat de chauffeur ons op Johnston Street afzette, de mainstreet van Dalwallinu. Wij keken allebei een tijdje sprakeloos om ons heen, voordat we elkaar aankeken en in een enorm geschater uitgebarst zijn. Het soort lachbui welke gepaard gaat met gevoelens van ongeloof en de gedachte "what the fuck is dit?!", wat ik waarschijnlijk, mezelf reëel inschattend, ook een keer of zes uitgeroepen heb! :)
Dalwallinu leek op het eerste gezicht uit helemaal niks te bestaan. De pub, waar we de komende vier, vijf of zes weken zouden komen te werken, lag recht voor ons, links van een kleine supermarkt waar, zo bleek later, ook gelijk het postkantoor en de bank in gehuisvest waren en rechts van iets wat een tankstation zou moeten voorstellen.
Nog nahinnekend hesen we onze tassen omhoog en wandelden we de twee meter welke de pub nog van ons verwijderd lag.
Het avontuur was begonnen! :)

Een hotel, om de zaken maar meteen te verduidelijken, kan in Australie van alles betekenen. Een hotel houdt in elk geval altijd een pub in. Hoe dan ook, geen uitzonderingen daar gelaten. In veel gevallen kan je in deze pub ook eten en/of gokken en soms, soms, kan je er zelfs slapen! :) Dalwallinu Hotel had het allemaal te bieden.
Bij binnenkomst maakten we kennis met Dennis. Dennis, een oudere en bijzonder vriendelijke man, is de eigenaar van het Hotel en hij zou zich de komende weken dus vanzelfsprekend als onze baas voordoen. Gary werkt in het Hotel als zijnde manager, met hem zouden we later die dag nog kennis maken.
De eerste dag kregen Marjolein en ik allebei onze kamers toegewezen ... en we hadden het niet veel beter kunnen treffen, zo bleek al snel! Allebei een eigen kamer, dubbelbed (met elektrische deken, welke we overigens ook echt nodig hadden!), kasten met laden, spiegels en zelfs een televisie. Jaja, ik weet het, voor jullie is dat allemaal niks bijzonders, maar als je -zoals ik- al tien maanden in stapelbedden slaapt, je kamer deelt met minimaal vijf andere backpackers welke, met een beetje pech, snurken en hun stinkschoenen in de kamer hebben laten staan, dan is het lekker om weer even je eigen stulpje te hebben! ;)
Een andere grote, grote, luxe waren de maaltijden! We hadden onbeperkt toegang tot de keuken, konden pakken en klaarmaken wat we maar wilden (oke, behalve de avocado's -bummer-) en voor lunch en diner mochten we zelfs a la carte bestellen!
Na onze eerste a la carte-lunch, welke bestond uit -als ik me niet vergis- een hamburger met friet, wandelden Marjolein en ik het centrum in. Dalwallinu bleek iets minder 'niks' te zijn dan we in eerste instantie gedacht hadden. De bank en het postkantoor bleken dan wel gehuisvest te zijn in hetzelfde gebouw als de supermarkt, maar daarnaast vonden we nog een klein cafetje welke famous beef pies en fried chicken verkocht. Nog zoiets waar je in Australie, simpelweg, niet om heen kunt! :) We dronken een koffie in het cafetje, iets wat we vanaf dat moment elke dag zouden gaan herhalen, en wandelden verder om de rest van het dorpje te verkennen.
Het allerleukste aan Dally wat ik tijdens deze eerste dag ontdekte en altijd ben blijven vinden is de onbeperkte gastvrijheid en vriendelijkheid van de locals. Het is een klein dorp en iedereen kent er iedereen. Toen wij daar tijdens onze eerste dag zo speurend over straat liepen werden we regelmatig aangesproken door locals die zichzelf en hun professie aan ons voorstelde. Ze wilden vervolgens natuurlijk weten wie wij waren, waarvandaan en wat we in Dalwallinu kwamen doen. Hoe leuk is dat?! Ik bedoel, je komt als een vreemdeling in een nieuwe town aan, je kent er helemaal niemand, niemand heeft er ook maar iets met jou te maken, maar allemaal ontvangen ze je met open armen! :) Daar zouden wij in Nederland nog wat van kunnen leren ...

Die avond zaten Marjolein en ik aan de bar. Zitten, eten bestellen, eten opeten en kijken. Vooral heel goed kijken naar de barmaid uit Canada die binnen een paar dagen zou vertrekken en ons aan ons lot zou overlaten. Het zag er gelukkig niet al te moeilijk uit, zo op een rustige maandagavond, en na een tijdje mochten Marjolein en ik participeren door servetten voor het restaurant (the diningroom) te vouwen.
Wat heeft het werk in Dally nu precies ingehouden? Zoals ik eerder noemde had het Dally Hotel het allemaal: een pub, een hotel, een motel, een restaurant, een Bottle Shop en een TAB. Wat TAB is zal ik jullie later vertellen. Het werk was, logischerwijs, veelzijdig. Het grootste deel van de tijd stonden we achter de bar (drank serveren en voorraden bijvullen), maar daarnaast werkten we in de Bottle Shop, voor de keuken en, enigzins, voor het restaurant.
Het mooie aan werken en reizen in een ander land is dat je jezelf voor de volle 100% kan geven en toewijden aan je baantje. Zolang je er bent en er wilt zijn dan kan je er het allebeste van maken, want er is maar weinig anders waar je tijd en aandacht naar uit moet gaan. Zo dus ook in Dally. Ik heb er vier weken gewerkt en voor vier weken lang bestond mijn leven uit niks anders dan (werken in) de Countrypub. Het ging heel goed en het was echt heel erg leuk! Ik heb natuurlijk al enigzins ervaring opgedaan met barwerk in Nederland en voel me goed in mijn rol als barmaid, maar dit was anders. Sowieso een heel stuk serieuzer, maar toch vooral ... anders! :)

In Australie heb je ook bars. Je kent ze wel, je hebt ze overal ter wereld, maar de pubs in Oz zijn uniek. Mensen, mannen en vrouwen, komen er binnen, leggen in eerste instantie gemiddeld zo'n $50,- op de bar neer en hier kijken ze vervolgens niet meer naar om. Omdat towns in Oz zo klein zijn weten de meeste barmaids van de meeste locals wat ze drinken. Zo niet, dan wil de local je dat best even vertellen. No worries. Goed, hij of zij drinkt bijvoorbeeld Toohey's. Je zet hem of haar een glas voor de neus en dan begint het! Jij pakt het geld van de bar, loopt ermee naar de kassa, rekent af en legt het wisselgeld gewoon terug waar je in eerste instantie het geld vandaan had gepakt. De local drinkt en als het glas leeg is, daar komt 'ie weer, pak jij het glas weg en zet een nieuw, gelieve een vol, glas in de plaats. De locals zegt of bestelt dus niks, it's up to you. Vervolgens pak je het geld van de bar en dan begint het weer van voor af aan. Barmaids moeten dus goed op de glazen letten en een hoop onthouden: wie drinkt wat, welk geld is van wie en, als er in rondjes betaald wordt, wiens rondje is dit, ofwel, wie betaalt er ditmaal?! In het begin was het best even lastig, kon ik maar moeilijk onthouden wie wat dronk (dus vroeg ik het regelmatig, iets wat overigens ook geen probleem bleek, zeiden ze het gewoon nog vier keer :)) en moest ik mezelf er enigzins toe dwingen om ongevraagd glazen bier te schenken en met mijn tengels aan andersmans geld te zitten. Maar, ... dit is zoals het werkt in Australie en deze -stiekem erg relaxte- methode past perfect bij het drinkgedrag van de gemiddelde local.
Wat is nog meer typisch voor een Australische pub? Bier heeft slechts een krappe centimeter schuim on top, dus meer bier, ..eh, waar voor je geld dan in Nederland, zo beredeneert de gemiddelde Ozzie. Ik schonk niet alleen bier, maar ook wijn, schooters en mixdrankjes. Australiërs zijn gek op Bourbon, Scotch en Rum. Nu moet ik zeggen dat de Bundaberg, kortweg: Bundy, de allerbeste Rum is welke ik ooit geproefd heb! :)
Maar het meest opmerkelijke aan deze pub was toch wel het zuipgedrag van de locals. Ze dronken en ze dronken -ik raakte de tel volledig kwijt, maar denk aan 40 consumpties-, totdat ze echt niet meer konden, het geld op was of simpelweg totdat ze uit de pub gesodemieterd werden omdat het sluitingstijd was. En in dat laatste geval gingen ze de deur niet uit zonder een paar flessen take away. En elke avond weer stapten ze gewoon in hun auto.
Oke, ze zopen niet zeven dagen per week, dat moet ik ze nageven. Naar het weekend toe werd het altijd drukker. Maandagen waren uitgestorven, dinsdagen rustig, woensdagen al wat drukker en donderdagen -en vooral de vrijdagen- werden druk bezocht. Vooral de vrijdag was altijd een gekkenhuis! De pub werd bezocht door verschillende groepen welke Marjolein en ik al snel in een -voor ons makkelijk hanteerbaar- kastensysteem verdeelden. Allereerst waren daar, de voor ons meest interessante groep, de Footy-players. Deze groep bestond uit, zeg maar, alle jongens van Dally tussen de 18 en de 30 jaar. Waarschijnlijk waren er wel jongere Footies, maar die zagen wij simpelweg (nog) niet in de pub tevoorschijn komen. De Footies tussen de 18 en de 22 jaar kenmerkten wij ook wel als de puppy's, alleen hebben we ze dat nooit verteld. :) Naast de Footies waren daar de truckers, maar, en dit spreekt vanzelf, truckers komen en gaan. Dan waren daar nog de Kiwi's uit Nieuw-Zeeland, tijdelijk in Dally voor werk, en de rest noemden we gewoon de rest. Dit waren de farmers, soms de ware stamalcoholisten, die 's avonds niks anders deden dan kansloos zuipen in de pub en dit waarschijnlijk al dertig jaar zo deden. Goed, hierbij moet gezegd worden dat de boeren het in Australie alles behalve makkelijk hebben met de aanhoudende droogte op het moment. Tijdens mijn verblijf in Dally zijn er een paar kleine regenbuien gevallen en toen waren ze allemaal blij en, moet tevens gezegd, hard aan het werk! :)

Marjolein en ik hingen meestal rond met de Footies. Vooral donderdag, vrijdag en zondag gingen zij volledig los. Ze kwamen binnen, vriendelijk en beleefd, maar enigzins verlegen en afstandelijk, om zichzelf na een paar drankjes te evalueren tot onbeschrijfelijke macho's! Ze noemden je love en sweetie (en ja, dat klinkt vreemd uit de mond van een 18-jarige!) en waren tegerlijkertijd rude en ongelooflijk seksistisch naar je bezig. Seks bleek hier vergelijkbaar te zijn met een potje poolen -dus ze vroegen je zonder enige gêne voor een dubbel(?)-. Dit was echt hilarisch en soms zelfs aandoenlijk, geloof me, ik heb me regelmatig kapot gelachen om wat ik aan de andere kant van de bar zag gebeuren! De mannen van Dalwallinu hebben een chronisch vrouwentekort, zo bleek al snel. De jongens blijven na hun schooltijd in het dorp hangen, werken en leven er, terwijl de meiden naar Perth gaan voor werk en/of studie. Dit betekent voor de jongens weinig oefening, en dus weinig kunst, en ik heb nog nooit zo'n stelletje klote-amateurs bij elkaar gezien! :D
De barmaids, realiseerde ik me al snel, is het enige wat verandert in Dalwallinu, het enige wat verandert in het leven van de jongens waarin elke dag hetzelfde is...
Tijdens een gemiddelde vrijdagavond werden we uitgenodigd voor wel twintig afterparty's (are you coming to party? -Where is the party?- I don't now, ...but are you coming?! :)), maar tegen de tijd dat de bar moest gaan sluiten bleek dat iedereen naar één en dezelfde party ging. Dat was dus erg makkelijk voor ons! De party's waren altijd leuk, hilarisch, al stond ik daar vaak een stuk nuchterder in dan de rest. Ik heb de pub regelmatig met een kinderspeelzaal tijdens het grote Sinterklaasfeest vergeleken, en de locals met stuiterende kinderen die niet willen luisteren en zichzelf al evenmin in de hand hebben. Het feest begon voor ons meteen na sluit. Sluiten duurde minimaal een uur, omdat alle jongens nog take away mee wilden nemen voor de afterparty, simpelweg de deur niet uit wilden gaan of het Hotel naar binnen sneakten en zich ergens verstopten om jou even later een hartaanval te bezorgen wanneer je nietsvermoedend je tas uit je kamer wilde halen. Dat was een nadeel, de brandtrap was altijd open. Dit was voor ons handig, omdat wij het Hotel 24uur per dag, zonder sleutel, naar binnen konden, maar elke local wist van deze ingang af en midden in de nacht, stomdronken, stonden ze soms op je deur te kloppen (of gewoon op een willekeurige deur...) om je mee te vragen naar één of andere party somewhere.

Tja, ik merk dat ik het lastig vind om deze gebeurtenissen onder woorden te brengen zonder afbreuk te doen aan de ervaring. Het is onmogelijk voor te stellen hoe het er in zo'n pub aan toe gaat zonder er bij geweest te zijn, zonder het met eigen ogen gezien te hebben.
Ik heb natuurlijk nog veel meer gedaan, opgemerkt en meegemaakt behalve het daadwerkelijke barwerk, dus hieronder, even puntgewijs (sorry 'bout that), de rest! :)

- Footy! Australian -Aussie- Rules wordt overal in Australie gespeeld en is, qua omvang, vergelijkbaar met voetbal in Nederland. Aussie Rules is mijns inziens nog het meest vergelijkbaar met Rugby, maar dan met, de naam zegt het al, Australische regels. Ik weet er nog steeds niet heel veel van, maar dat doet er ook niet toe. De Footy-players speelden, warempel, Footy en vormden gezamenlijk het team van Dallwallinu. Elke town, hoe klein ook, lijkt een team te hebben en zoals ik eerder noemde speelden alle jongens van Dally Footy. Twee weekenden werd er een thuiswedstrijd gespeeld en hier ben ik toen, uiteraard, een kijkje gaan nemen! Footy lijkt voor de jongens van Dally, gelukkig maar, nog net iets belangrijker te zijn dan kansloos zuipen...

- Jagen! Ach, het zal wel noodzakelijk zijn, kangoeroes maken een hoop schade voor de boeren en bovendien wil Australie de enorme aantallen beperken, maar toch viel ik elke keer weer even stil als iemand aan de bar me vertelde over de jacht op kangoeroes. Gelukkig moet elke kangoeroe-jager in het bezit zijn van een vergunning om te mogen jagen, en voor deze vergunning is een diploma vereist wat zowel blijk geeft van theoretische alswel praktische kennis. Maar toch, ... had ik telkens weer het idee dat ze het naast nuttig ook gewoon leuk vonden...

- Schapen! Die hebben ze ook in Australie en veel van de locals in Dally noemen zichzelf schapenscheerder. Laat ik eerst even vertellen dat zo ongeveer iedereen aan de bar ons, min of meer, beloofd heeft mee te nemen naar waar-dan-ook. Tijdens een vrije avond zat ik aan de bar met Ecko, een half-Aboriginal en 100%-schapenscheerder. Toen hij beloofde om Marjolein en mij mee te namen naar een farm, zodat we een kijkje konden nemen -Echo scheert al 22 jaar schapen-, pinde ik 'm gelijk vast op dag, tijd en plaats. Soms moet je nu eenmaal heel fanatiek, en opdringerig, zijn. Dus zo stonden we de volgende middag klaar, stapten we in de auto bij een kerel waar jullie in Nederland waarschijnlijk met een grote boog omheen gelopen zouden zijn en belandden we ergens 10 kilometer voorbij de stad. Ik zag iets wat ik nog nooit eerder gezien had en het was tegerlijkheid hilarisch, maar toch ook weer een beetje zielig, wat het ging er ruw en bloederig aan toe. God, misschien moet ik eens ophouden met continu alles zielig voor een beest vinden en accepteren dat er dingen zijn die gewoon moeten gebeuren! Zo, heb ik dat vast gezegd, hoeven jullie dat niet meer te denken danwel te zeggen! :)
Ecko heeft die middag drie schapen geschoren, sleurde ze eerst aan de voorpoten en op de rug liggend uit de kooi (?) en het kostte hem vervolgens 10 minuten om het beestje, al dan niet vechtend -maar Ecko wist hoe de schapen te handelen-, van de vacht te ontdoen. Ik heb er een heleboel mooie foto's (en zelfs een film) van gemaakt.

- Stroomuitval! Nog zoiets. Verschillende keren hebben we storm gehad. De straten waren dan uitgestorven, alles in Dally klapperden en kletterden en er was nergens meer enige vorm van electriciteit te bekennen. Huizen en daken leken ineens niet zo betrouwbaar meer als voorheen. 's Avonds stonden we te barren, met kaarslicht en een koelkast vol lauw bier, en alhoewel de locals hier geen enkel probleem mee leken te hebben (ik overigens ook niet), wilde Dennis de pub al vroeg gaan sluiten. Net toen 'ie op het punt stond om schoon te gaan maken floepten alle lampen weer aan. Is het niet bizar, een simpele storm en de town ligt plat!

- Wubin! Zondagmiddag reden we vaak naar Wubin, een -nog veel kleiner- gat 20 km van Dally gelegen. Hier was een pub, uiteraard, en met Tara (de kok) dronken we hier een paar drankjes en speelden een potje pool. Het was altijd leuk, sowieso om even weg te zijn uit Dally! In de Wubin-pub werkte een Duits meisje, Monica, en met haar ben ik uiteindelijk naar Perth teruggereden. Daar kom ik later op terug!

- TAB! Zoals beloofd, wat is TAB? Australiers zijn de allergrootste gokkers ter wereld. Punt. Ze vormen met z'n allen minder dan 1% van de gehele wereldbevolking, maar 20% van alle gokmachines vind je in Oz! TAB is, om het simpel te zeggen, een systeem waarmee mensen kunnen gokken op paarden- en hondenraces, footy, rugby, tennis, ...zelfs op politieke verkiezingen kan je hier gokken! Nog een leuk voorbeeld van Oz&gokken: tijdens een party waar Marjolein en ik heen zijn gegaan opperde iemand om te gaan handjedrukken. Prompt werd alles van tafel geveegd, namen de twee grootste jongens plaats aan tafel en werd er driftig met bankbiljetten gezwaaid! :)

- De Party's! We zijn naar veel party's geweest, alhoewel niet genoeg naar de smaak van de Footies! Verjaardagen in Dally betekenden elke keer weer grote concurrentie voor de pub en zoiets zegt veel over de populatie van een dorp. Marjolein drinkt geen, of in ieder geval mini- minimaal alcohol, iets wat de locals bijzonder sneu voor haar vonden. Tijden de party's kreeg zij dan ook ongeveer drie keer zoveel drank dan mij aangeboden, ...iets wat ik bijzonder oneerlijk vond! :(
Soms waren de party's bij iemand thuis en werd er op de bank gehangen of in de tuin rondom een kampvuur gebanjerd, soms echter vonden de party's plaats ergens op een verlaten land, in een verlaten schuur in de middle of nowhere. Dit waren de grote party's, de party's waar het hele dorp twee of drie weken later nog over praatte en de party's waar in dronken toestand dingen gebeurden die misschien beter niet hadden kunnen gebeuren voor de jongens van Dally! :)

- Muziek! Muziek in Oz, daar kan ik niet omheen! In de pub stond een jukebox vol Guns 'n Roses, AC/DC, Black Sabbath en Led Zeppelin! En dat is slechts een greep uit de selectie. Er stond uiteraard nog wel meer muziek op, maar dit was wat het meest gekozen werd. Het is een prachtig, werkelijk waar een schitterend feit, dat de Ozzies, jong en oud, zijn blijven hangen bij dit genre! :D

- Christmas in July! Een traditie in Australie, wist ik ook niet. Tot twee keer toe hebben we de hele diningroom versierd in kerstthema en zaten de rijen stoelen vol met mensen die zo nodig kerst in het, hier koude -dat is de hele gedachte-, juli wilden vieren! Prachtig! :)

De vier weken in Dalwallinu zijn voorbij gevlogen! We hebben niet eens bijzonder veel gedaan, op de trips naar Wubin en de farms na, maar het is tot nu toe mijn meest intensieve en leerzame ervaring in Oz geweest! Het is heel makkelijk om the beaten tracks af te reizen, maar het is veel uitdagender om er af te gaan, om plaatsen te bezoeken en mensen te leren kennen die je anders niet zo snel zou leren kennen! Australie is strand, zee en kangoeroes. Het is het land van de zongebruinde mannen met een surfboard onder de arm die zo de beste waves tegemoet gaan. Het is het land van Footy, Victoria Bitter, Uluru en de prachtige, bruisende steden waar alles als vanzelf lijkt te gaan. Maar ook het land van Dalwallinu, de plek waar mensen opgroeien met niks en zichzelf helemaal naar de kloten zuipen. Wat ik in die paar weken tijd gezien heb, en daar ben ik vrijwel zeker van, is het leven in Dally. Werken en drinken. Drinken en werken. Elke dag hetzelfde. De meeste locals zijn nog nooit buiten de regio geweest. Toen ik mensen vertelde dat ik het geweldig naar mijn zin had in Dalwallinu keken ze me verbaasd en enigzins onderzoekend aan, om te kijken of er misschien een steekje bij me los zat. Ze konden het zich maar moeilijk voorstellen, ...hoe iemand het leuk kon vinden in shithole-Dally, zoals ze hun town zelf eerbiedig noemen. Op mijn vraag of ze plannen hadden om er ooit eens op uit te gaan haalden ze hun schouders op. Geen nut, en bovendien, waarheen?
Ik heb een geweldige tijd in Dally gehad en gouden mensen leren kennen. Had het niet willen missen. Stuk voor stuk mensen met een grote mond en een heleboel fuck (Fuck! Are you gonne get me a fuckin beer, or what, girl?), maar stuk voor stuk ruwe bolsters met een blanke pit. De soort mensen die hun deur altijd voor je open hebben staan en als ze maar even in staat zijn voor je klaar staan als jij daar om vraagt. Zo gaf Mozzie ons zijn huissleutel zodat we bij hem thuis konden Internetten en/of televisie-kijken wanneer hij aan het werk was en nam Scooby mijn ketting mee naar huis voor reparatie nadat ik 'm zojuist voor zijn ogen gesloopt had. Ik bedoel maar. Maar de ervaring deed me tevens en des te meer beseffen hoe groot mijn leven is... Hoe gelukkig ik ben met alle kansen die ik kreeg. Goed, kansen krijgt iedereen, daar ben ik van overtuigd -in mijn geval worden ze immers zo in mijn schoot geworpen *haha*-, maar de kunst is om ze te herkennen en ze met beiden handen aan te pakken. Niet denken, maar doen. Niet bang zijn, maar durven. Niet wachten, maar gaan. En altijd je horizon blijven verbreden, want er is zoveel, zo ontzettend veel meer!
En dat doet me denken aan een songtekst van Trijntje Oosterhuis...

Mijn laatste avond in Dally was buitengewoon gezellig! Sowieso genoot ik altijd van mijn vrije avonden, zittend en drinkend aan de bar en praten met de mensen waar je normaal gesproken geen tijd voor hebt. Ik nam afscheid van mijn collega's en enkele locals die er "toevallig" aan de bar zaten. Ik had absoluut langer kunnen blijven werken, iets wat Dennis en Gary bijzonder op prijs hadden gesteld, maar het was tijd om te gaan. Ik heb meer dan voldoende uit deze ervaring gehaald, en nu de tijd begint te dringen, wil ik weer op weg! :)
Marjolein zit nog in Dalwallinu, naar alle waarschijnlijkheid blijft zij er nog vier weken werken. Op de ochtend van mijn vertrek namen we afscheid. Vreemd, we hebben samen een groot aantal weken doorgebracht, heel fijne en gezellige weken, maar toch keek en kijk ik er enorm naar uit om nu weer helemaal alleen met mezelf rond te reizen.
Karin en helemaal niks! :) It's been a while...

Ik kreeg een lift naar Perth van Trever, samen met Monica. Gezellig en goedkoop! :)
Inmiddels heb ik er vier nachten in Perth opzitten, reed ik via Cervantes (the Pinnacles!) en Jurien Bay (briljant!) naar Dongara. En dat is precies waar ik nu zit; Dongara. Maar ik laat het hier even bij, if you don't mind... :) Als je dit nog leest (en geen stukken hebt overgeslagen :)) wil ik je van harte feliciteren, want dat betekent dat je geslaagd bent voor de test!
Ik beloof binnen korte tijd een nieuwe post online te zetten -ik heb alweer een heleboel leuks en moois meegemaakt- en die voorzie ik dan van foto- en videomateriaal van mijn avontuur in Dalwallinu!

Tot snel!